Ναυάγιο Φως (2004)

ΤΟ ΘΑΥΜΑ

Κάθε γραφή

έχει κάτι από νεκρώσιμη ακολουθία.

Ποίηση είναι:

να ζωντανέψεις το νεκρό.

ΘΑΝΑΤΟΓΛΕΝΤΙ

Το βράδυ
πριν απ' την εκτέλεση
μαζεύτηκαν γύρω στις σκηνές
έφαγαν ήπιαν αγκαλιάστηκαν
κι άρχισαν γλέντι οι κρατούμενοι

Οι φύλακες θορυβήθηκαν·
"τούτοι δω δεν λογαριάζουνε ζωή
και δεν φοβούνται χάρο".
Αργότερα πιάστηκαν μαζί τους
στο χορό και στο τραγούδι.

Την αυγή
μεθυσμένοι ακόμη
με χέρι σταθερό στη σκανδάλη
αποχαιρέτησαν συντρόφους
μιας νύχτας αλησμόνητης.

Και γύρισαν πίσω στη σκοπιά τους.

 ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

(Αοιδίμων σπορέων στον παράκτιο βράχο

της μοίρας μας· φυλαχτό ες αεί.)

ΜΝΗΜΗ:    Τυφλού ραψωδού βελανιδιά

                  υψίκορμη του ίσκιου μας.

                  Η περιπέτεια των βροτών καλά κρατεί

                  κι ας ερίζουν οι θεοί.

ΜΝΗΜΗ:    Καύχημα νέον

                  στα χνάρια παλιάς κοπής

                  δοκιμάζον το ανοξείδωτον της αρετής.

ΜΝΗΜΗ:    Μικρό αλωνάκι υφάλμυρο

                  προσάναμμα ελευθερίας

                  στο καντήλι του Χρέους.

ΜΝΗΜΗ:    Ταπεινού καλόγερου

                  απ' όνειρα αμαρτωλά κυνηγημένου

                  στο κύμα φόνισσας άνοιξης.

                  Αναστάσιμο ψαλτήρι της θλίψης μας.

ΜΝΗΜΗ:    Πατριδοφύλακα άγρυπνου·

                  με το 'να χέρι στο σπαθί

                  γραφίδα απελέκητη στο άλλο.

                  Κι ο ταμπουράς στο πλάι.

ΜΝΗΜΗ:    Αρχαίας αλκής

                  απ' το μπαλκόνι πέρα της Αλεξάνδρειας.

                  Λόγος και γλώσσα των σοφιστών εξαίσια

                  στα καπηλειά της συνάφειας.

ΜΝΗΜΗ:    Ιδεοπλάνου ποιητή φλογέρα της πατρίδας.

                  Το άγαλμα που έπλασες ασάλευτο να μένει,

                  η ρίμα το εστόλισε, η ρίμα το μαραίνει.

ΜΝΗΜΗ:    Της σφαίρας του είκοσι οκτώ

                  στο πρωτόκολλο της Νομαρχίας.

                  Σκήνωμα θανάτου

                  στο πράσινο ακρογιάλι της ποίησης.

ΜΝΗΜΗ:    Πουκάμισο αδειανό, πυρπολημένο σώμα

                  στις παραλίες που ψηλώνει ο ήλιος.

                  Μαρμάρινη κεφαλή ποιός ο ναός σου;

ΜΝΗΜΗ:    Πεζούλι αλμυρό με το γεράνι

                  να μοσχοβολά λευκό το ρημοκλήσι.

                  Ποντισμένο σκαρί του Αιγαίου προστάτη μας.

ΜΝΗΜΗ:    Ανώνυμου ποιητή καρδιά και νους

                  και σώμα του λαού.

                  Τότε που ζούσαμε.

                  Μνήμη βάλσαμο και μνήμη προδοσία.