Χρωματισμένες ανάσες
Δεν γράφω ποιήματα.
Σημαδεύω μόνο
με χρώμα τις ανάσες μου.
Για να βρεθεί
το οξυγόνο που έκαψα
να ζυγιστεί και να πληρώσω.
το οξυγόνο που έκαψα
να ζυγιστεί και να πληρώσω.
Μη μου ντροπιάσεις τ' άλογο
...υψού
δε κάρη έχει, αμφί δε χαίται
ώμοις
αΐσσονται
ΙΛΙΑΣ
Ζ' 509-510
Νάτος πάλι
μες
στο λευκό πουκάμισο
το
γκρίζο του γιλέκο.
Θα
'χει σχολάσει η εκκλησιά
για
να 'ναι αυτός ατσάκιγος
στα
γιορτινά ντυμένος.
Τώρα
ξυστρίζει τ' άλογο
το
τσίλικο σελώνει.
Βάζει
ψηλά καμαρωτό
το
γιο του τον πρωτότοκο
για
να κρατά τα γκέμια.
"Κοίτα
καλά
μη
μου ντροπιάσεις τ' άλογο."
ακούω
να λέει.
Είναι
που κάθε Κυριακή το περιμένουν,
να
φέρουν γύρα τα χωριά
στράτες
και μονοπάτια.
Να
βγουν οι νιές ν' ανοίξουνε
τα
πάνω παραθύρια.
Μια
στάλα γιος κι εγώ
σκαστός
από τη ζήλια
τη
σκόνη βλέπω να σηκώνεται
κι
αναρωτιέμαι:
Θα
'χω κι εγώ έν' άλογο
που
πάει στην αγάπη;
Αν είχε μνήμη ο καιρός
Βαθύ
ποτάμι άβυσσος
κυλούσε
ανάμεσα μας
πριν
έρθει η ώρα των ματιών
η
ώρα των χρωμάτων.
Βρέχει
σκοτάδι βρέχει φως
ξοδεύεται
η άνοιξη
και
συ θυμάσαι το ποτάμι.
Αν
είχε μνήμη ο καιρός
γεφύρι
τόξο πέτρινο
θα
'χτιζα να διαβούμε.